ferit edgü'nün bir başka kitabı.
bana, bir gün, "do sesini verdim, ölümü yendim" diyen semiha berksoy'a diye başlar.
minicik hikayelerden oluşuyor ve hemen bitiyor, içlerinden bir tanesi de belki;
"
belki konuşmuştur. hiç belli olmaz.
belki suskunluğunu korumuştur. hiç belli olmaz.
belki söz konusu o değildir.
bu konuda bir şey söylenemez.
belki o sıralar, o başka bir yerdeydi.
bu da olasıdır.
belki, ben bu satırları karaladığım sırada her şey açıklığa kavuşmuş olacaktır.
belki o, şu sıralarda, kahrolası birine, seni seviyorum, demektedir.
hiç belli olmaz.
belli olmaması da, doğrusunu isterseniz ( hiç değilse benim için) çok,
çok daha iyidir.
"
çok severim ferit edgü'yü, hani çok klişe bi laf vardır ya, lise edebiyat derslerinden aklımızda kalan, "az sözle çok şey anlatmak" diye, bu başka nasıl yapılır, bilmem gerçekten :)
YanıtlaSilben onu çok sözle çok şey anlatırken de seviyorum. hakkari'de bir mevsim çok uzun ve güzel bir şiir mesela benim için.
YanıtlaSilbir de ne yalan söyleyeyim özlü'lere yakınlığı, beni ona yakınlaştırıyor.