cemal süreya'nın 72 yazında eşi zuhal tekkanat'a yazdığı mektuplardan oluşuyor kitap. hasta olan eşine kahvelerde, sokaklarda, boş masalarda yazılar yazıyor, moralini yüksek tutmaya çalışıyor. bu, yazarların sevdiklerine yazdıkları mektuplar hep garip gelmiştir bana, okurken de bir garip oluyorum. kendi özelleri bunlar ve sanki ben buna müdahalede bulunuyormuşum gibi geliyor.
bütün bu iki kişi arasında olan bitenlerin herkese gösterilmesi ne kadar doğru bilmiyorum bu yüzden, sanmıyorum ki onlar da istesinler bunların okunmasını başkaları tarafından. gelin görün ki okuyoruz, o yüzden sevmek ne uzun kelime!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder